Liverpool - Chelsea, czyli ligomistrzowa tradycja

Nigdy nie wczytywałem się aż tak szczegółowo w regulamin Ligi Mistrzów, ale jestem przekonany, że musi tam być gdzieś zapis o tym, że jeśli w rozgrywkach występuje i Liverpool i Chelsea, to muszą na siebie trafić.

Sytuację bezchelsoliverpoolową po raz ostatni mieliśmy w sezonie 2003/04 i prawdopodobnie tylko dlatego, że Liverpool w tamtej edycji Ligi Mistrzów nie wystąpił. Był rok wcześniej, ale wtedy z kolei zabrakło Chelsea, czemu tak całkiem nie można się dziwić, jako że były to czasy przedabramowiczowe i londyńczycy w Lidze Mistrzów raczej się nie pojawiali.

Jednak od sezonu 2004/05 pewne są trzy rzeczy - śmierć, podatki i to, że Liverpool zagra w Lidze Mistrzów z Chelsea. Wtedy obie drużyny trafiły na siebie w półfinale. Bo bezbramkowym remisie na Stamford Bridge rewanż rozstrzygnął się już w 4. minucie. Choć nie powinien, bo o awansie Liverpoolu przesądził słynny gol-widmo Luisa Garcii.

Sędzia jednak bramkę uznał i do finału wszedł Liverpool, dzięki czemu Jerzy Dudek miał okazję zaprezentować całemu światu swoje umiejętności bramkarskie i choreograficzne.

W kolejnym sezonie Liverpool i Chelsea spotkały się w fazie grupowej. Najwyraźniej postanowiły rozwiązać problem bezsenności w Anglii i dwukrotnie bezbramkowo remisowały, co zresztą nie miało żadnego znaczenia, bo i tak pewnie wyszły z grupy, w której grały z Betisem i Anderlechtem. Dużo się jednak w Lidze Mistrzów nie nagrały - już w 1/8 finału Chelsea wyeliminowała Barcelona, a Liverpool przegrał z Benficą nie strzelając nawet gola.

W dwóch ostatnich sezonach Chelsea i Liverpool powróciły już do starej tradycji i spotykały się w półfinałach. Dwa lata temu Chelsea wygrała u siebie 1:0 po golu Joe Cole'a, a w rewanżu jedyną bramkę zdobył Agger, który wykorzystał sprytne podanie Gerrarda z rzutu rożnego i o awansie do finału musiały rozstrzygnąć karne. W nich bezdyskusyjnie lepsi byli piłkarze Beniteza, a bohaterem został Pepe Reina, który obronił strzały Arjena Robbena i Geremiego.

W finale jednak górą był Milan, który po dwóch bramkach Inzaghiego wziął odwet za finał z 2005 r.

Rok temu obie drużyny zorganizowały prawdziwy dreszczowiec. W pierwszym meczu tuż przed przerwą Kuyt dał prowadzenie Liverpoolowi i wydawało się, że mecz zakończy się takim wynikiem. Ale wtedy John Arne Riise postanowił nieco wzmocnić dramaturgię i zrobił coś takiego.

W rewanżu Chelsea objęła prowadzenie po bramce Drogby, ale w 64. minucie wyrównał Torres. Doszło do dogrywki, po której wszyscy spodziewali się półgodzinnej nudy i karnych. Tymczasem obie drużyny zorganizowały widzom dreszczowiec. W 8. minucie dogrywki Sami Hyppia przewrócił w polu karnym Ballacka, a karnego pewnie wykorzystał Lampard. Kiedy w siedem minut później trzeciego gola dla Chelsea zdobył Drogba wydawało się, że jest po wszystkim. Liverpool jednak nie rezygnował i na trzy minuty przed końcem kontaktowego gola zdobył Babel. Mimo desperackich ataków w ostatnich minutach wynik się już nie zmienił i do finału awansowała Chelsea.

Bilans dotychczasowych meczów, co złudne, jest idealnie równy. Dwukrotnie wygrywał Liverpool, dwukrotnie Chelsea i cztery razy był remis. Bilans bramkowy też na remis - 5:5.Nierówno jest tylko w jednym aspekcie rywalizacji - z trzech dwumeczów w fazie pucharowej dwukrotnie górą byli piłkarze Beniteza. Czas na wyrównanie w kolejnej klasyfikacji?

Piotr Mikołajczyk

Copyright © Agora SA